Στο τόπο μου αυτοκτονούν πως να το κρύψω

 Με τραγικό τρόπο ήρθε πάλι σήμερα στην επικαιρότητα το άρθρο που πριν δυο χρόνια δημοσίευσε ο συμπατριώτης μας  Μανώλης Δημελλάς με τίτλο : 
Στο τόπο μου αυτοκτονούν πως να  το κρύψω 
   Το κείμενο είχε σκοπό να    κινητοποιήσει  τους υπεύθυνους ώστε να δοθεί λύση στο καυτό πρόβλημα της έλλειψης λειτουργού ψυχικής υγείας στο νησί όμως όπως φαίνεται όλες οι εκκλήσεις φτάνουν σε ώτα μη ακουόντων 

   Είναι δύσκολο να μιλάς, αλλά και να γράφεις, για τα προβλήματα του τόπου σου. Γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν ο τόπος αυτός είναι και τουριστικός προορισμός και τα στόματα κλείνουν για να μην πληγώσουν τους περαστικούς και μελλοντικούς ταξιδιώτες.

Όμως, το πρόβλημα δεν μπορεί να κρύβεται, να καλύπτεται κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας. Κάθε φορά θα μεγαλώνει, θ’ αυξάνεται κι εμείς θα συνεχίζουμε να κοιτάμε στην άλλη πλευρά;

Η ιστορία μας ξεκινά ν’ αποκαλύπτεται με την παρουσία, προ διετίας, της ψυχολόγου Αφροδίτης Ζιάννια. Ήταν τότε που με περίσσια ντροπή άρχισε να μπαινοβγαίνει στο γραφείο της ένα σωρό κόσμος. Στην αρχή δειλά, με συζητήσεις χαλαρές, που δεν έδειχναν το μέγεθος του προβλήματος. Φαινόταν, όμως, πως τα κρυφά θέματα του νησιού ήταν/είναι περισσότερα από τα φανερά.

Η Αφροδιτούλα (ψυχολόγος) έφτασε να έχει δει μεγάλο αριθμό ανθρώπων (τριψήφιο) με μικρά και μεγάλα ζητήματα. Όμως, οι συμβάσεις της έληξαν και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κατοίκων αλλά και τη δικιά της αγωνιστική στάση, το γραφείο έκλεισε κι ο μικρός τόπος έχασε έναν «κυματοθραύστη». Σε συζητήσεις με φίλους φαινόταν πως μόνο αρνητική εξέλιξη μπορούσε να είχε η ιστορία. Εντάξει, έχουμε ήλιο, μαγική θάλασσα, περιμένουμε και τον από μηχανής θεό να μας σώσει. Όμως δεν ήρθε…

Κι έτσι, πριν από δυο μήνες, είχαμε την πρώτη αυτοκτονία.

Ένα παλικάρι τίναξε τα μυαλά του με μια κυνηγητική καραμπίνα. Μα, γράφονται αυτά, θα μου πεις; Τότε να κλείσουμε το στόμα μας και ν’ αγνοήσουμε το γεγονός, να πούμε πως έγινε κατά λάθος και να βγάλουμε, να ξεριζώσουμε από την μνήμη μας, τον άνθρωπο. Να πάψουμε, δηλαδή, να είμαστε κι  εμείς άνθρωποι. Αυτό κάναμε τότε.

Σήμερα, στο ίδιο μικρό χωριό, κάποιος συνάνθρωπος μας βούτηξε στο κενό. Πήδηξε από ένα μπαλκόνι σταματώντας βίαια το χρόνο του. Εμείς πού είμαστε; Κάνουμε γλέντια και γιορτάζουμε το γλυκό καλοκαίρι, περνάμε το χρόνο μας με συλλογικές μνήμες που δεν ενοχλούν.

Μήπως πρέπει να σταματήσουμε και να δούμε το πρόβλημα στην ουσία του ή μήπως, τελικά, το βλέπουμε αλλά οι πολιτικές μας θέσεις, το πλαίσιο που είμαστε ενταγμένοι, μας κάνει αδιάφορους; Μήπως, a priori θεωρούμε πως εμείς είμαστε οι υγιείς της κοινωνίας και την εξελίσσουμε;;

Αν τώρα δεν αποφασίσουμε για το ρόλο μας, απλά θα είμαστε συμμέτοχοι μ’ εκείνους που κινούνται από συμφέρον. Φυσικά, και το δικό μας συμφέρον είναι η βαρεμάρα και η βλακεία μας…

7 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΗΛΙΑΚΗ

Σήμερα συμπληρώνονται 7 χρόνια από την θυσία του στον ουρανό της Καρπάθου,  σε  αποστολή αναγνώρισης άγνωστου  σχηματισμού στο FIR Αθηνών που όπως αποδείχτηκε ήταν Τουρκικό  RF4 συνοδευόμενο από 2 F-16 με κατεύθυνση ανοικτά της Κρήτης.  Εκείνη την περίοδο η Τουρκία   με την τακτική της στον αέρα  έδειχνε ξεκάθαρα ότι ζητά θερμό επεισόδιο, (αποδείχθηκε πρόσφατα με την υπόθεση Βαριοπούλα- Εργκενεκόν). Συν/φοι του  είχαν αντιμετωπίσει παρόμοια περιστατικά το αμέσως προηγούμενο διάστημα  (πέρα από τις προφορικές, υπάρχει και γραπτή αναφορά ). Δεν ήταν βέβαια άτσαλοι χειρισμοί ούτε έλλειψη αεροπορικής παιδείας των Τούρκων πιλότων όπως αναφέρει το πόρισμα που δόθηκε στη δημοσιότητα  (και που στην ερήμην δίκη του Τούρκου πιλότου μετά από μήνυση δύο Ελλήνων πολιτών και όχι από την πολιτεία, το δικαστήριο δεν μπορούσε να απαγγείλει κακουργηματική ενέργεια αλλά πλημμέλημα!).  Ήταν καλά σχεδιασμένη τακτική η οποία δυστυχώς για την χώρα μας , πέρα από τον χαμό του Σμηναγού, οδήγησε σε άλλη μια γκρίζα ζώνη στο Αιγαίο με όσα επακολούθησαν αμέσως μετά στην  περισυλλογή  του Τούρκου πιλότου  και την απαράδεκτη εντολή της πολιτικής ηγεσίας, για αποχώρηση των Ελλήνων διασωστών που πρώτοι μετέβησαν στο πλοίο που τον περισυνέλεξε( και που  τυχαίως;; , ενώ είχε προορισμό τον Πειραιά, αμέσως μετά άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε στην Μάλτα)! Επικαλέστηκαν ανθρωπιστικούς τάχα λόγους, ενώ στο παρελθόν σε 3 πτώσεις Τουρκικών α/φων στο Αιγαίο, περισυλλέξαμε τους πιλότους , τους μεταφέραμε σε  νοσοκομεία για πρώτες βοήθειες και κατόπιν τους επιστρέψαμε στις βάσεις τους. Επιπλέον,  υπήρξε νεκρός αξιωματικός από τις ενέργειες του, είχαμε κάθε λόγο και δικαίωμα να  ζητήσουμε εξηγήσεις  για το περιστατικό. Μετά το φυσικό κτύπημα και την θυσία του, ο σμηναγός  δέχθηκε αρκετά  ανήθικα κτυπήματα  (παράδοση αυτού που τον κτύπησε, ιταμό Τουρκικό διάβημα, σιωπή αυτών που γνωρίζουν, δεν μίλησαν στην ερήμην δίκη του Τούρκου πιλότου με άνωθεν εντολή επικαλούμενοι λόγους εθνικής ασφαλείας , κλοπή της προτομής του κ.α.) . Λεπτομέρειες για το ποιος ήταν ο Κώστας και για το τραγικό περιστατικό υπάρχουν σε εφημερίδες και διαδίκτυο, μπορεί ο καθένας να τις αξιολογήσει  , να σταθεί στα πραγματικά γεγονότα και να βγάλει τα συμπεράσματα του. Άνθρωποι που δεν τον γνώρισαν , διαβάζοντας ποιος ήταν και τι έγινε,  τον αγάπησαν και το εκδηλώνουν με κάθε τρόπο στην οικογένεια  , σε σχόλια  και ΜΜΕ .Με σκληρή δουλειά  και εκπαίδευση καλλιέργησε το ταλέντο του παραμένοντας ταυτόχρονα απλός και ήρεμος κάτω από οιασδήποτε συνθήκες,  ευσυνείδητος , αγαπητός σε φίλους και συν/φους. Κυκλοφορούσε για λόγους πρακτικούς και οικονομίας με την παλιά μεταχειρισμένη μοτοσικλέτα  του, με αυτήν πήγε το πρωί της 23/5/2006 στην μονάδα του για την μοιραία αποστολή. <Έφυγε> στα 36 του, πετώντας με ένα από τα τελειότερα και ακριβότερα α/φη, δίχως  να μπορέσει να αγοράσει  μια καινούργια μοτοσικλέτα , σε μια περίοδο επίπλαστης ευημερίας, τότε που  <λεφτά υπήρχαν>,  για άλλες όμως κατηγορίες προνομιούχων,  κομματικών στελεχών κτλ.  Ο σμηναγός, οι συν/φοι του πρώτης γραμμής σε αέρα, στεριά και θάλασσα, αφοσιωμένοι στην αδιάλειπτη  εκπαίδευση και επιμόρφωση για να είναι πάντα έτοιμοι για την υπεράσπιση της εδαφικής μας ακεραιότητας και αξιοπρέπειας είχαν και έχουν τις μικρότερες αποδοχές σε σχέση με την προσφορά τους.  Η  εκάστοτε εξουσία   και πρόσφατα  οι τοποτηρητές- δανειστές μας, ασχολούνται μόνο με οικονομικά ζητήματα , μεγέθη και περικοπές, σε βάρος του λαού και της ίδιας της χώρας. Στελέχη και παράγοντες του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο, εντός και εκτός της Ελλάδος, παραβλέπουν συνειδητά ότι η χώρα μας δεν συνορεύει με το Βέλγιο ή την Ελβετία αλλά με μια χώρα που συνεχώς προκαλεί,  δεν σέβεται τις διεθνείς συνθήκες και έχει μόνιμα την αφορμή  πολέμου (casus belli) εναντίον της χώρας μας. Υποβάθμισαν  το τραγικό περιστατικό στις 23/5/2006, ενώ η Τουρκική αποστολή ήταν ταυτόχρονα κατασκοπευτική και πολεμική σύμφωνα  με τους διεθνείς κανονισμούς. Σκόπιμα  απαξιώνουν την έννοια και το νόημα του αγνού και άδολου πατριωτισμού της πλειοψηφίας των Ελλήνων με σκοπό να τον κάμψουν, να τον γελοιοποιήσουν.  Επιδιώκουν  να ντρεπόμαστε να λέμε ή να αισθανόμαστε ότι  είμαστε πατριώτες, ότι αγαπάμε την πατρίδα μας ,ότι σεβόμαστε τα σύμβολα της,  να μην αντιδρούμε όταν βλέπουμε την κακή πορεία της εξαιτίας λαθών και παραλείψεων τους .  Παρομοιάζουν ή  ταυτίζουν, τον πατριωτισμό με τον επικίνδυνο  και πηγή πολλών δεινών εθνικισμό και τα παρακλάδια του. Όμως, εξαιτίας  της αγάπης στην πατρίδα, της εργασίας, της ανιδιοτελούς  προσφοράς πολλών  και συνάμα του αγώνα και της θυσίας χιλιάδων πατριωτών όποτε χρειάστηκε, με τελευταίο μέχρις στιγμής τον σμηναγό, σήμερα είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε Έθνος.

Ας  είναι αιωνία η μνήμη του και παράδειγμα το θάρρος ,η αξιοπρέπεια και η στάση του στη σύντομη αλλά γεμάτη προσφορά ζωή του.

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο  ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ