Στο τόπο μου αυτοκτονούν πως να το κρύψω

 Με τραγικό τρόπο ήρθε πάλι σήμερα στην επικαιρότητα το άρθρο που πριν δυο χρόνια δημοσίευσε ο συμπατριώτης μας  Μανώλης Δημελλάς με τίτλο : 
Στο τόπο μου αυτοκτονούν πως να  το κρύψω 
   Το κείμενο είχε σκοπό να    κινητοποιήσει  τους υπεύθυνους ώστε να δοθεί λύση στο καυτό πρόβλημα της έλλειψης λειτουργού ψυχικής υγείας στο νησί όμως όπως φαίνεται όλες οι εκκλήσεις φτάνουν σε ώτα μη ακουόντων 

   Είναι δύσκολο να μιλάς, αλλά και να γράφεις, για τα προβλήματα του τόπου σου. Γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν ο τόπος αυτός είναι και τουριστικός προορισμός και τα στόματα κλείνουν για να μην πληγώσουν τους περαστικούς και μελλοντικούς ταξιδιώτες.

Όμως, το πρόβλημα δεν μπορεί να κρύβεται, να καλύπτεται κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας. Κάθε φορά θα μεγαλώνει, θ’ αυξάνεται κι εμείς θα συνεχίζουμε να κοιτάμε στην άλλη πλευρά;

Η ιστορία μας ξεκινά ν’ αποκαλύπτεται με την παρουσία, προ διετίας, της ψυχολόγου Αφροδίτης Ζιάννια. Ήταν τότε που με περίσσια ντροπή άρχισε να μπαινοβγαίνει στο γραφείο της ένα σωρό κόσμος. Στην αρχή δειλά, με συζητήσεις χαλαρές, που δεν έδειχναν το μέγεθος του προβλήματος. Φαινόταν, όμως, πως τα κρυφά θέματα του νησιού ήταν/είναι περισσότερα από τα φανερά.

Η Αφροδιτούλα (ψυχολόγος) έφτασε να έχει δει μεγάλο αριθμό ανθρώπων (τριψήφιο) με μικρά και μεγάλα ζητήματα. Όμως, οι συμβάσεις της έληξαν και, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κατοίκων αλλά και τη δικιά της αγωνιστική στάση, το γραφείο έκλεισε κι ο μικρός τόπος έχασε έναν «κυματοθραύστη». Σε συζητήσεις με φίλους φαινόταν πως μόνο αρνητική εξέλιξη μπορούσε να είχε η ιστορία. Εντάξει, έχουμε ήλιο, μαγική θάλασσα, περιμένουμε και τον από μηχανής θεό να μας σώσει. Όμως δεν ήρθε…

Κι έτσι, πριν από δυο μήνες, είχαμε την πρώτη αυτοκτονία.

Ένα παλικάρι τίναξε τα μυαλά του με μια κυνηγητική καραμπίνα. Μα, γράφονται αυτά, θα μου πεις; Τότε να κλείσουμε το στόμα μας και ν’ αγνοήσουμε το γεγονός, να πούμε πως έγινε κατά λάθος και να βγάλουμε, να ξεριζώσουμε από την μνήμη μας, τον άνθρωπο. Να πάψουμε, δηλαδή, να είμαστε κι  εμείς άνθρωποι. Αυτό κάναμε τότε.

Σήμερα, στο ίδιο μικρό χωριό, κάποιος συνάνθρωπος μας βούτηξε στο κενό. Πήδηξε από ένα μπαλκόνι σταματώντας βίαια το χρόνο του. Εμείς πού είμαστε; Κάνουμε γλέντια και γιορτάζουμε το γλυκό καλοκαίρι, περνάμε το χρόνο μας με συλλογικές μνήμες που δεν ενοχλούν.

Μήπως πρέπει να σταματήσουμε και να δούμε το πρόβλημα στην ουσία του ή μήπως, τελικά, το βλέπουμε αλλά οι πολιτικές μας θέσεις, το πλαίσιο που είμαστε ενταγμένοι, μας κάνει αδιάφορους; Μήπως, a priori θεωρούμε πως εμείς είμαστε οι υγιείς της κοινωνίας και την εξελίσσουμε;;

Αν τώρα δεν αποφασίσουμε για το ρόλο μας, απλά θα είμαστε συμμέτοχοι μ’ εκείνους που κινούνται από συμφέρον. Φυσικά, και το δικό μας συμφέρον είναι η βαρεμάρα και η βλακεία μας…